Άρθρο- Παρέμβαση του Β. Γεωργιάδη: "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"

Βασίλης Γεωργιάδης - Μέλος Ε.Γ. ΟΝΝΕΔ

Ιάσονα, ομολογώ πως όχι. Δε σε γνώριζα. Σε άκουσα πρώτη φορά, όταν στα παραπολιτικά του κυβερνητικού ρεπορτάζ έπαιζε σχεδόν μονότονα η φράση, ο νέος «Γραμματέας - ράπερ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ». Να σου πω την αλήθεια, ούτε τις ρίμες σου είχα ακούσει, αλλά μου την έσπαγε λίγο το κλισέ που άρχισαν να σου κολλάνε.

Δεν ήξερα λοιπόν, ούτε ποιος είσαι, ούτε τι δουλειά κάνεις, ούτε τις θέσεις σου. Ομολογώ σε έμαθα μέσα από την επιστολή σου. Μέσα από μερικές δεκάδες ιδεοληπτικές αράδες, που αν τις αθροίσει κανείς μπορεί να γράψει μια σύνοψη των αιτίων που η χώρα χρεοκόπησε κοινωνικά. Θα σε παραξενέψει, αλλά δε σε κακολογώ. Η ανθρώπινη φύση είναι μερικές φορές ανίκητη. Είναι άλλο πράγμα «να τη λες» στο σύστημα όταν είσαι στην απέξω και άλλο να μπορέσεις να αντισταθείς στο «μέλι» της εξουσίας, όταν το συναντήσεις. 

 Απ΄ότι φαίνεται, μεγάλωσες άνετα, έκανες το χόμπι σου, μπλέχτηκες με τα πολιτικά και είχες την πολυτέλεια να κάνεις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια, την ώρα που χιλιάδες συνομήλικοι σου μάτωναν οικονομικά από τα χαμένα εξάμηνα. Και τώρα, που το κύμα του λαϊκισμού θέριεψε, βρέθηκες από το θερμοκήπιο της νεολαίας του Κόμματος στο κέντρο της σκηνής. Κι' εκεί, αντί να μείνεις συνεπής με όσα έλεγες στα κομμάτια σου, αποφάσισες να μην κάνεις τίποτα διαφορετικό από τους προηγούμενους. Τη διαδρομή αυτή άλλωστε, δεν είσαι ο πρώτος και δυστυχώς μάλλον ούτε ο τελευταίος που την έκανε. Η «Επανάσταση» από την εξουσία, μια ρίμα δρόμος μάλλον. Μόνο που τους προηγούμενους τους έβριζες και σήμερα όλοι μας προσπαθούμε να τους ξεχάσουμε. 

Η γενιά του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» κατέστρεψε την Ελλάδα, σύντροφε. Και δυστυχώς για τη δική μας γενιά, εσύ μένεις πιστός στην πορεία της. Σήμερα, που τα πάντα στην Πατρίδα μας είναι κατεστραμμένα, δε μπορεί το πρότυπο μας να είναι η Ελλάδα του 80'. Είναι αδιανόητο στα μάτια μου, αυτοί που επιλέγουν να ασχοληθούν με τα κοινά και να γίνουν το πρότυπο για τους υπόλοιπους, να επιλέγουν τελικά το γρήγορο βόλεμα, την αναξιοκρατία και τα απροκάλυπτα ρουσφέτια συγγενών και συντρόφων στην πρώτη ευκαιρία. 

Αλήθεια, με τι θάρρος θα πας να μιλήσεις στους συνομηλίκους σου για τις εργασιακές σχέσεις που καταδικάζουν τη γενιά μας σε ένα αβέβαιο μέλλον; Που πήγαν τα τσιτάτα για τους δρόμους που διαμορφώνουν συνειδήσεις; Τι θα τους πεις; Κι' εκεί για τον παππού σου, τον πατέρα ή τον αδερφό σου, την ώρα που εκείνοι παλεύουν για μια δουλειά των 500 ευρώ, ενώ εσύ βολεύτηκες ενσαρκώνοντας όλα αυτά που μας οδήγησαν ως κοινωνία στη χρεοκοπία; 

Ξέρεις Ιάσονα, δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινωτικό από το να μη μπορείς να δεις τους φίλους σου στα μάτια. Δε μπορώ να βρω τίποτα πιο απογοητευτικό από έναν νέο άνθρωπο, που αντί να παλέψει για να ξηλώσουμε τη νοοτροπία του βολέματος, αποφασίζει να ενδώσει σε όσα με τον τρόπο του «πολεμούσε». Και να σου πω και κάτι; Στα μάτια μου, στα μάτια ενός ανθρώπου της γενιάς σου, είσαι προδότης φίλε. Κάνεις κακό στη γενιά μας και σε όσους ασχολούνται με την πολιτική σε αυτές τις ηλικίες, γιατί από πρότυπο εξελίχθηκες σε παράδειγμα προς αποφυγή. Όχι για τη δουλειά που βρήκες τόσο, αλλά κυρίως γιατί υπερασπίστηκες το βόλεμα με μια τέτοια ντροπιαστική απολογία. Το ρουσφέτι όμως δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε ιδεολογία. Ούτε κανένα ηθικό πλεονέκτημα έχεις, επειδή δηλώνεις Αριστερός. 

Η χώρα καταστράφηκε γιατί κολλήσαμε στις ταμπέλες και τις διαχωριστικές γραμμές Ιάσονα. Τώρα είναι ανάγκη να φύγουμε μπροστά. Όσοι τουλάχιστον θέλουμε μια ευρωπαϊκή Ελλάδα και μπορούμε να μείνουμε πιστοί σε όσα πιστεύουμε. 

 * Άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, 24.01.2016